De meeste vrouwen eten niet omdat ze honger hebben. De meeste vrouwen eten om iets te verdoven, te vullen of te vermijden. We eten bij stress, bij vermoeidheid, bij onrust. We eten omdat het gezellig is of omdat we ‘het verdienen’. En we eten vooral omdat we onszelf geen rust gunnen.

Kortom: ons eetgedrag als vrouw wordt eerst en vooral gestuurd door onze emoties. Niet door ons gevoel van honger. Daarom helpt een dieet ook altijd alleen maar tijdelijk. Want er is geen enkele emotie die je kunt oplossen met eten.

De enige manier om te stoppen met snoepen, snaaien en overeten is door te leren luisteren wat je werkelijk nodig hebt. Is door te leren hoe je kunt dealen met je emoties anders dan door te gaan eten.

In deze aflevering duik ik met je in de wereld van emotie-eten en ontdek je:

• Waarom we bijna állemaal emotie-eters zijn (zonder het door te hebben)
• Wat het grootste misverstand is over eten en emoties
• Hoe je eindelijk stopt met eten als troost, afleiding of beloning

Ik wens je heel veel luisterplezier!

Je kunt de podcast ook luisteren in deze podcast-apps.

• YouTube Video
• YouTube Music Podcast
• Apple Podcast
• Spotify Podcast

Emotie Eten

Dag mooie vrouw!

Hoe is het met je? Hier gaat alles nog steeds goed. Gelukkig maar ha, ha. Heel langzaam maak ik mezelf op voor de lente en kom ik uit een lange winterslaap. En het is best wel grappig eerlijk gezegd. Want iedereen vraagt me of we hier nu nog sneeuw hebben, maar het klimaat hier is te vergelijken met dat van Nederland alleen dan 5 graden kouder. Dat is tenminste een beetje de trend die wij waarnemen. Er zijn wel wat uitschieters, vooral ’s-nachts, dan kan het echt nog goed vriezen. Maar het koudste dat we deze winter hebben gehad is volgens mij min 12. Dus we hebben dit jaar voor Zweedse begrippen een hele zachte winter gehad. Met maar één weekje sneeuw en verder dus gewoon lekker Nederlands. Donker en grauw en nat.

Maar gelukkig begint hier nu ook heerlijk het voorjaar. Het zonnetje schijnt lekker en als het goed is hebben we deze week de laatste heftige vorst en gaat het eind van de week de goede kant op. En ik moet je eerlijk zeggen, ik ben er nu ook wel weer klaar voor. Zoals je weet zijn we inmiddels druk bezig in de moestuin om verhoogde bedden te bouwen. De onderkant van de frames staat inmiddels en het wordt echt gigantisch. Het was natuurlijk al een enorme moestuin en nu gaan we de bedden in 3D neerzetten. Ik schrik er eerlijk gezegd echt van hoe groot ze worden. En dat is nog niet het enige, ze moeten natuurlijk ook nog gevuld worden. Maar goed, als dat klaar is, dan heb ik wel een heerlijke rugvriendelijke en vooral knievriendelijke moestuin. Mijn toekomstige zelf is er in ieder geval heel blij mee!

Wanneer je de podcast in realtime luistert heb ik heel goed nieuws voor je want The Feminine Way of Eating Membership is geopend. Dus als je klaar bent om te stoppen met emotie-eten, snoepen, snaaien, overeten en daarna diëten om de boel weer recht te trekken, dan is dit jouw place to be. De Membership is speciaal ontwikkeld voor vrouwen 40+, maar ook als je jonger bent zul je er ongelofelijk veel uit gaan halen voor jezelf. Want ik krijg de laatste tijd best regelmatig de vraag van jongere vrouwen die ook heel graag mee willen gaan doen. En op zich kan dat prima hoor. Wel is het zo dat vrouwen van 40+ in een andere fase van hun leven komen. Op heel veel gebieden natuurlijk. De kinderen worden groter en zelfstandiger, de hormonen veranderen en daarmee verandert ook de manier waarop je in het leven staat. Maar ook de behoeften van je vrouwelijke lichaam veranderen en je vrouwelijke brein gaat transformeren waardoor er andere dingen belangrijk worden.

Je wilt dan bijvoorbeeld gewoon niet meer zorgen voor alles en iedereen. Ineens worden hele andere dingen belangrijk. Zoals fijne vriendinnen en meer tijd en ruimte voor jezelf. Of je hebt zin om een nieuwe uitdaging op te pakken. Maar tegelijkertijd hoor ik ook van heel veel vrouwen die lid zijn van de Membership dat ze alles wat ze nu leren graag twintig jaar eerder hadden willen weten. Dus als je jonger bent dan veertig en je zou dolgraag mee willen doen, mail me dan op [email protected] zodat we samen kunnen kijken of het voor jou nu past. Dat mag je overigens ook doen als je 40+ bent en vragen hebt hoor. Ik vind het belangrijk dat de Membership een goede match is voor wat je zoekt op dit moment. Dus mail me vooral als je interesse hebt zodat we samen kunnen kijken of dit nu op dit moment voor jou de next best step is. De voorjaarsinschrijving van de Membership is geopend tot en met zondag 30 maart a.s. dus als je dit voorjaar in wilt stappen, ga dan gelijk even naar carolavanbemmelen.nl. Daar vind je alle informatie en kun je aanmelden.

OK. Verder naar de podcast van vandaag. Ik heb vorige week namelijk een belangrijk inzicht gehad over mezelf en over het belangrijkste ding dat mijn eetgedrag op dit moment drijft. En dat wil ik vandaag graag met je delen.

Het was eigenlijk wel grappig. Ik werk namelijk samen met een marketingcoach uit Amerika. En we waren samen druk bezig met alle communicatie rondom The Feminine Way of Eating Membership. Je moet weten dat zij jarenlang een eetstoornis heeft gehad. Maar, ze is nog jong. Ze is begin dertig en dus in een hele andere fase van haar leven. En dat maakt het ook heel interessant om te kijken hoe zij tegen dingen aankijkt. En wat ik echt grappig vind om te zien is, dat voor vrouwen onder de veertig de nuances echt anders liggen dan voor vrouwen boven de veertig. Zeker als het gaat over je eetgedrag en goed zorgen voor jezelf.

Zij is nog heel erg gefocust op afvallen en de buitenkant, terwijl ik bij mezelf merk dat dit echt begint te shiften. Ja, natuurlijk, ik zou liegen als ik nu zou zeggen dat ik oprecht blij ben met mijn menopauze buikje en veranderende gezicht, want dat ben ik echt niet. Maar het is ook niet meer een groot ding als je begrijpt wat ik bedoel. Tien jaar geleden zou ik er echt depressief en verdrietig van zijn geworden. Zou mijn buik een obsessie zijn geweest, maar nu is ie er gewoon en maak ik er het beste van. Ik kleed me er zeg maar omheen. Het hoort er nou eenmaal bij. En ik voel niet de behoefte om mezelf in allerlei bochten of strak ondergoed te dwingen omdat ik er graag perfect of slank uit wil zien. Ik probeer juist lief te zijn voor mijn buik en haar de ruimte te geven met kleding die niet knelt en fijn zit.

Dat is het verschil in nuance dat ik bedoel. Tegelijkertijd hoeft het van mij ook niet erger te worden dan het nu is. Maar als blijft zoals het nu is, dan kan ik daar prima mee leven. Ik vind het veel belangrijker dat ik iedere nacht goed slaap en dat mijn brein goed blijft functioneren. Maar ook dat mijn lichaam zo lang mogelijk sterk en gezond blijft zodat ik nog heel lang lekker kan beunen in de tuin en lange wandelingen kan maken hier in de prachtige natuur. En dat mijn ogen en handen goed blijven zodat ik kan blijven breien en haken en al die andere fröbelprojecten kan oppakken die ik zo leuk vind.

Dus daar zie je dat de nuances anders liggen. Bij jongere vrouwen is het nog veel meer uiterlijk gericht (over het algemeen hè, ik zeg niet dat dit voor alle jongere vrouwen zo is, maar als ik terug ga naar de tijd tot mijn 45e, dan was dat voor mij ook echt wel het geval en was ik veel meer bezig met hoe ik eruitzag en hoe dik ik was en wat ik allemaal moest doen om er goed uit te blijven zien dan ik nu ben). Het verschuift echt een beetje van een focus op hoe je eruitziet naar een focus op hoe je je voelt en hoe je zo goed mogelijk voor jezelf kunt zorgen zodat je zo lang mogelijk fit en zelfstandig kunt blijven.

Maar goed, we dwalen een beetje af geloof ik. Ik ben dus druk in de weer met mijn marketingcoach uit Amerika en terwijl zij door al het materiaal heen kijkt dat ik haar heb aangeleverd zegt ze: goh, heb jij niet gewoon een membership voor vrouwen over emotioneel eten? Help jij vrouwen niet gewoon om te stoppen met emo-eten? En ik heb daarover nagedacht de afgelopen tijd. Ik heb me afgevraagd wat emotioneel eten nu eigenlijk is? En ik bedacht me dat er eigenlijk geen enkele emotie is die je kunt oplossen met eten. Dus dat we eigenlijk allemaal voor het overgrote deel emotionele eters zijn. En dat zolang we niet begrijpen hoe we kunnen dealen met onze emoties anders dan door te eten, dat geen enkel dieet ooit gaat helpen. Maar dat het enige dat daadwerkelijk gaat helpen is, dat we leren hoe we kunnen dealen met onze emoties. Maar om te kunnen dealen met je emoties, is het eerst en vooral belangrijk dat je begrijpt hoe je vrouwelijke oerbrein werkt. En hoe je dat kunt managen. En wat belangrijk is, is dat je leert hoe je een emotie kunt onderscheiden van een sensatie.

De behoefte aan eten is namelijk altijd primair een sensatie in je lichaam. Het is de sensatie van honger of van dorst. En een sensatie is iets heel anders dan een emotie. Dus wanneer je niet weet hoe je die twee van elkaar kunt onderscheiden, dan is de kans groot dat je het grootste deel van de tijd niet eet of drinkt omdat je honger of dorst hebt, maar omdat je getriggerd wordt door een emotie. Dus – lang verhaal kort - eigenlijk zijn we allemaal ontzettende emotie eters. De een natuurlijk iets meer dan de ander, maar eigenlijk geldt dit voor bijna alle vrouwen. Ik ken maar weinig vrouwen die echt alleen maar eten als ze honger hebben.

We eten omdat het gezellig is, we eten omdat we het vervelend vinden om nee te zeggen, we eten omdat we ons willen verbinden met de ander. We eten vanuit gewoonte, omdat het bijvoorbeeld tijd is om te eten. Of omdat het tijd is voor een pauze. Veel vrouwen, vooral jonge vrouwen met kleine kinderen eten omdat ze dan even ongestoord en zonder zich schuldig te voelen een moment voor zichzelf kunnen nemen. We eten vooruit om te voorkomen dat we honger krijgen. Of omdat er de rest van de dag geen tijd meer voor is. Of omdat we bang zijn dat wanneer we honger krijgen dat we dan verkeerde dingen gaan eten of doorslaan en teveel eten.

Bijna al het eten dat we in onze mond stoppen, eten we niet omdat we honger hebben, maar vanuit een emotie. We eten als troost of als afleiding. We eten om stress te verminderen. We eten als we verdrietig zijn of eenzaam. We eten als we ons leeg of alleen voelen. We eten uit frustratie of omdat we boos zijn. En proberen op die manier om de heftige emoties te onderdrukken. We eten uit verveling. Ik weet nog wel uit de tijd dat ik alleen woonde en vanuit huis werkte, dat eten soms echt mijn enige uitje was. Ik kon soms dan uitkijken naar de lunchpauze.
Je kunt natuurlijk ook eten vanuit beloning, omdat je zo hard hebt gewerkt dat je echt wel even wat lekkers hebt verdiend. Of je kunt iets eten omdat het je herinnert aan een fijne tijd zoals de appeltaart die je moeder altijd bakte op zaterdag of het stoofvlees van oma. Of een ijsje bij de Italiaan waar je als kind altijd naartoe ging.

Slimme marketing heeft ons geleerd dat eten de oplossing is voor alles. Dat eten ervoor zorgt dat het leven leuker en gezelliger wordt. Maar ook dat eten je helpt om je snel weer beter te voelen. En ons vrouwelijke oerbrein is daar gevoelig voor. Eten is natuurlijk één van de basisvoorwaarden om te kunnen overleven en als er voldoende eten is dan is het veilig. Maar ook is eten een belangrijk middel om met elkaar te kunnen verbinden. Daarom geeft het een enorm grote beloning in je brein. Waardoor je brein denkt dat het belangrijk is. Maar waardoor je brein eten ook als een soort van EHBO gebruikt om je snel beter te voelen. Vanwege de enorme hoeveelheden dopamine die af worden gegeven in je brein als je iets eet. En ook de voedselindustrie weet dit dus die heeft natuurlijk eten gemaakt dat zorgt voor een extra hoge afgifte van al die feel-good hormonen. Waardoor ons lichaam en ons brein steeds meer naar eten wordt gestuurd op al die momenten dat het even niet wil.

Wat heel belangrijk is om te weten is, dat eten voor vrouwen vele malen belangrijker is dan voor mannen. Voor mannen is eten hoofdzakelijk functioneel. Alhoewel er natuurlijk ook genoeg mannen zijn die eten vanuit emotie. Maar het overgrote deel van de emotionele eters is vrouw. En eigenlijk is dat ook wel logisch. Omdat vrouwen emotionele wezens zijn. Wij worden in de basis gedreven door onze emoties waar mannen in de basis gedreven worden door ratio.

Maar we hebben nooit geleerd hoe we om kunnen gaan met onze emoties. We hebben als vrouw geleerd om te leven vanuit onze ratio. Omdat we nou eenmaal zijn opgegroeid in een mannelijke wereld. En omdat onze moeders ook niet beter wisten. Dus we hebben heel goed geleerd hoe we ons verdriet kunnen verbijten. Hoe we alles onder de pet moeten houden en vooral rustig moeten blijven en stabiel. En dat als we ons een keertje meh voelen, dat we onszelf het beste kunnen afleiden met een glas wijn, online shopping, Netflixen, roddelen, scrollen op onze mobiel, of relaxen zoals een dagje sauna of de schoonheidsspecialiste.

We hebben als vrouw nooit geleerd dat onze emoties voor ons van levensbelang zijn. Dat onze emoties ons exact vertellen wat we nu nodig hebben. Ik ben zelf bijvoorbeeld opgegroeid met een moeder die totaal niet overweg kan met haar emoties. Mijn moeder blokkeert al haar emoties. En zij kan daar ook niets aan doen, want zij heeft ook nooit geleerd hoe het werkt met emoties. Maar het gevolg daarvan is wel dat ik ook een ster ben in het onderdrukken van mijn emoties. En dat onze communicatie heel erg oppervlakkig is.

Het grootste deel van mijn leven vond ik het waanzinnig moeilijk om mijn gevoelens te uiten of om te praten over wat ik wil en wat voor mij belangrijk is. Dat heb ik echt moeten leren de afgelopen jaren. Ik was een ster in goed zorgen voor anderen en aanvoelen wat de ander nodig heeft. Maar mijn eigen gevoelens waren echt een ver van mijn bed show voor mezelf. Ik wilde dolgraag voelen, maar ik wist gewoon niet hoe.

Ik dacht altijd dat wanneer ik een emotie voelde, dat ik hem dan moest gaan uitleven. Dan voelde ik me bijvoorbeeld boos en ging ik ook echt boos doen. Dan ging ik gooien met het serviesgoed of schreeuwen. Of ik voelde me verdrietig en dan ging ik verdrietig doen. Maar er zit een heel groot verschil tussen het doen van een emotie en het voelen en ervaren van een emotie. Wanneer je gaat handelen vanuit een emotie, dan ervaar je hem niet. Ik vluchtte dus heel vaak in leuke dingen doen of in het zoeken van afleiding of in eten omdat ik me gewoon geen raad wist met mezelf.
En ik moet je eerlijk bekennen dat ik hier in Zweden daar echt keihard mee word geconfronteerd. Ik dacht dat ik het wel aardig begreep, maar dit is echt emotionele volwassenheidstraining 2.0 kan ik je vertellen. Dit is echt voor gevorderden. Hier is namelijk niets. Hier is alleen maar natuur. En als je er dan eens even uit wilt vluchten door bijvoorbeeld te gaan shoppen, dan zijn alle winkels zo ongeveer hetzelfde. Je ziet overal dezelfde ketens met dezelfde spullen en er is een hele brede basiscollectie dus dat betekent dat je ieder jaar zo ongeveer dezelfde spullen in de winkel ziet liggen. Daar ben je dus ook heel snel klaar mee als je shopt voor je vermaak. Het scheelt wel bakken met geld, dat dan weer wel ha, ha. Uit eten gaan kan hier natuurlijk ook, maar het is stervensduur en de kwaliteit is ook niet echt supergoed. Bovendien kun je ook hier over het algemeen kiezen uit drie dezelfde gerechten in de vorm van een hamburger, een ceasar salade of een broodje met garnalen. Dus ook dat gaat al snel vervelen. De film is natuurlijk ook een optie, maar de dichtstbijzijnde Imax bioscoop is ongeveer drie uur rijden verder. Theater is leuk, maar Danny kan helemaal geen Zweeds. Nou ja, je begrijpt het denk ik wel. Vluchten kan niet meer…

Ik word dus op het moment enorm met mezelf geconfronteerd. En dat is niet altijd makkelijk. Maar aan de andere kant is het ook een heel mooi proces. Want het dwingt me om echt naar binnen te gaan. Om alles onder ogen te komen dat ik mijn hele leven lang heb verdrongen. En reken maar dat er op dit moment emoties omhoog komen. En het is helemaal OK. Ik loop er soms dagen mee rond zoals met een handtas. En dan ineens is het weg. Maar wat ik ook doe is dat ik mezelf erop betrap dat ik iedere keer richting de chocola loop, of weer van alles zit te shoppen op mijn mobiel. Of het liefste gewoon dom op de bank wil zitten TV-kijken naar een of andere dramaserie. En dan is er weer een nieuwe emotie die om aandacht vraagt.

Soms kan ik het wel uitschreeuwen. En soms doe ik dat ook. Dan ga ik het bos in en dan geef ik een keiharde brul en daarna moet ik dan heel hard lachen. Ik geef me over aan het proces. Ik geef me over aan mijn emoties. En stukje bij beetje zak ik dieper in mezelf. Heb ik minder behoefte aan eten. Merk ik dat het rustiger wordt in mijn lijf.

Het punt is, dat we als vrouw nooit iets hebben geleerd over emotionele hygiëne. Over emotionele gezondheid of over emotionele volwassenheid. Maar wanneer je als vrouw geen aandacht besteedt aan je emoties, kun je op den duur niet meer zien waar je naartoe gaat. Het is als een soort raam met een dikke laag stof. Of een bril die jarenlang niet is gepoetst. Want iedere keer dat je jezelf verdooft of vermant wanneer je boos bent of verdrietig of bang, dan stapel je de ene onverwerkte emotie op de andere. En we weten allemaal hoe een huis eruitziet dat nooit is schoongemaakt. Het is dus belangrijk dat je leert hoe je kunt werken met je emoties. Dat je gaat begrijpen wat een emotie is. En dat je gaat snappen dat eten vanuit emoties een tijdelijke oplossing is waarmee je het probleem eigenlijk alleen maar erger maakt. Je probeert een vervelend gevoel te vermijden of te verdoven, maar uiteindelijk komt het gevoel gewoon weer terug (vaak nog sterker dan daarvoor) plus je stapelt er een nieuw gevoel bovenop, namelijk schuldgevoel, frustratie of boosheid omdat je hebt gegeten terwijl je dat eigenlijk niet wilde.

Als je niet begrijpt hoe het werkt met je emoties en als je niet het verschil gaat herkennen tussen een emotie en een sensatie in je lichaam, dan blijf je eten bij alles wat je voelt. En dan gaat geen enkel dieet je ooit helpen. Omdat je dan iedere keer weer terugvalt in eten als je je niet goed voelt. Of als er een onderhuids gevoel of angst wordt getriggerd. Snap je?

Waar het om gaat is dat je gaat leren hoe je jezelf kunt voeden op de VROUWELIJKE manier. En één van de vaardigheden die daarbij hoort is dat je gaat leren hoe je kunt voelen als een vrouw. In de membership heb ik daarover een hele serie Masterclasses opgenomen waarin ik dieper inga op emotionele gezondheid, emotionele volwassenheid en emotionele vrijheid. Want dat is de basis voor iedere vrouw. Het is belangrijk dat je de taal van je emoties weer gaat leren spreken. Wist je dat er wel honderd verschillende emoties zijn? En dat de meeste vrouwen maximaal 8 verschillende emoties kunnen onderscheiden? Dan kun je denken aan boosheid, angst, frustratie, verdriet, blijheid, verliefdheid, vrolijkheid en vertrouwen. Dat zijn de emoties die de meeste vrouwen nog wel kunnen onderscheiden. Maar er zijn er zoveel meer. En als je al de verschillende nuances van deze emoties van elkaar kunt gaan onderscheiden dan kun je je voorstellen dat het zoveel makkelijker wordt om jezelf echt te geven wat je werkelijk nodig hebt.

Je gaat dan echt steeds beter voelen wat er aan de hand is en wat je nodig hebt. Dus dat is het werk dat we doen in de Membership. In de Membership staat alles in het teken van het herstellen van de verbinding met jezelf. Zodat je niet langer automatisch naar eten grijpt bij stress, vermoeidheid of emotionele onrust, maar moeiteloos herkent wat je écht nodig hebt. En dat dan ook aan jezelf kunt geven. Want negen van de tien keer heb je geen honger in eten, maar verlang je naar rust en ruimte zodat je echt kunt voelen wat je voelt. Wanneer je dat gaat doen, wanneer je ruimte gaat geven aan je emoties, dan ga je steeds meer stoppen met eten als troost, afleiding of beloning. Je hoeft dan niet meer streng te zijn voor jezelf of een of ander idioot voedingsplan te volgen. Want wat er gebeurt is dat de drang om te eten simpelweg verdwijnt. Het klinkt misschien bizar, maar dat is wat ik ook steeds opnieuw ervaar. Iedere keer als ik ruimte geef aan mijn emoties, dan verdwijnt mijn drang om te eten. Dan voel ik me vervuld met mezelf. Dan voel ik me op mijn gemak met mezelf. Dan kom ik thuis bij mezelf.

Dit is het werk dat nodig is als je voorgoed wilt stoppen met emotie-eten, met snoepen, met snaaien, met overeten en met diëten om de boel weer recht te trekken. Dit is het werk dat we doen in The Feminine Way of Eating Membership. De deuren voor de voorjaarsinschrijving zijn geopend tot en met zondag 30 maart a.s. Je vindt alle informatie op carolavanbemmelen.nl.
Ik zie je daar en… we spreken elkaar volgende week weer. Tot dan!