Een paar weken geleden had ik een gesprek met mijn buurvrouw, die op haar beurt in dezelfde levensfase zit als ik. We zijn allebei 53 en we zitten allebei midden in de overgang. We ervaren allebei op onze eigen manier wat het betekent om met onszelf in gesprek te gaan over de tweede helft van ons leven. Zij worstelt fysiek, terwijl ik juist veel meer last heb van mijn emoties. Maar bij ons allebei heeft ons lichaam ons uitgenodigd om naar binnen te gaan.

Allebei hebben we dezelfde vraag, namelijk: wie ben ik eigenlijk echt? Maar ook: wie wil ik zijn? En hoe wil ik de tweede helft van mijn leven vormgeven. Hoe kan ik me weer verbinden met mezelf en hoe kan ik gaan leven volledig vanuit mezelf. Hoe kan ik thuiskomen in mezelf, hoe kan ik landen in mezelf. Hoe kan ik me veilig, fijn en vertrouwd voelen in mezelf.

Dat is het onderwerp van de podcast van deze week. Want zoveel vrouwen die ik ken hebben het gevoel dat ze gevangen zitten. Dat ze geen kant op kunnen. Zoveel vrouwen hebben het gevoel dat ze stikken of langzaam verdrinken in alles wat ze denken dat ze voor anderen moeten doen. In het eindeloze gezorg voor alles en iedereen om ons heen. En de verleiding is nu misschien heel groot om alle schepen achter je te verbranden. Om je leven radicaal om te gooien.

Maar weet dat er ook een andere manier is. The Feminine Way. Waarbij je niet letterlijk hoeft los te breken uit je leven of de hele boel overhoop hoeft te gooien. Hoe dit werkt ga ik vandaag met je bespreken.

Veel luisterplezier!

Je kunt de podcast ook luisteren in deze podcast-apps.

• YouTube Video
• YouTube Music Podcast
• Apple Podcast
• Spotify Podcast

Thuiskomen in jezelf

Dag mooie vrouw!

Deze week wil ik het met je hebben over iets heel wezenlijks. Iet wat heel herkenbaar is voor heel veel vrouwen. Iets waar we maar zelden echt bij stilstaan. Namelijk het gevoel dat je jezelf kwijt bent. Een aantal weken terug sprak ik met mijn buurvrouw. Zij is drie weken jonger dan ik, dus we bevinden ons in dezelfde fase in ons leven. We zitten allebei midden in de overgang. En zij heeft als tuinvrouw heel veel last van fysieke problemen. Ze heeft altijd keihard gewerkt, vooral fysiek. En ze heeft ook altijd heel veel energie gehad waardoor ze natuurlijk ook heel veel kon doen. Ze heeft zichzelf de afgelopen 53 jaar maar weinig rust gegund. En nu krijgt ze daarvoor keihard de rekening gepresenteerd. Want dat is wat de overgang doet. Het is een afrekening voor de manier waarop je de eerste helft van je leven hebt geleefd. Het is een uitnodiging om schoon schip te maken en te leren hoe je goed voor jezelf kunt zorgen nu je lichaam dat steeds moeilijker kan doen omdat de fijne vrouwelijke hormonen verdwijnen.

Zelf heb ik veel meer uitdagingen op emotioneel gebied. Ik ben natuurlijk opgegroeid met een moeder die zich geen raad weet met haar emoties. En daarin heb ik dus zelf ook een lange weg afgelegd. Ik heb tot mijn 35e niet kunnen voelen. En inmiddels is dat allemaal goed gekomen. Maar ik krijg daar toch nog wel een rekening van gepresenteerd. Waarin ik word uitgenodigd om naar binnen te gaan en te voelen, voelen en nog eens voelen. Maar bij ons allebei – zowel mijn buurvrouw als mezelf - speelt de vraag: wie ben ik nou echt. En: wat wil ik nou echt met die tweede helft van mijn leven.

We voelen ons alle twee gevangen in de enorme hoeveelheid rollen die we op onze nek hebben geladen. De rol van partner, de rol van moeder, de rol van dochter, de rol van ondernemer, de rol van zus, de rol van, nou ja, vul het zelf maar in. Als vrouw schakelen we iedere dag de hele dag door tussen allerlei rollen die we spelen. Het voelt soms echt als jongleren. En zoals ik het zie vormen al die rollen een extra laag tussen jou en jezelf. Dus iedere rol die je aanneemt. Iedere rol die je denkt te moeten spelen, vormt een nieuwe laag tussen jou en jezelf. Dus als je maar genoeg rollen speelt iedere dag, dan begrijp je waarom je eigenlijk niet meer weet wie je nu eigenlijk zelf bent. Onder alle verplichtingen. Onder alles wat je denkt dat je moet doen. Onder alles dat ‘men’ van je verwacht. En als je dat maar lang genoeg doet, dan denk je dat jij je rollen bent. En dat gaat goed totdat … je in de menopauze komt. Dan dondert het hele rollenspel in elkaar. Dan word je opstandig. En wil je het liefste in één klap al die rollen van je afgooien. Dan wil je het hele harnas dat op je nek hangt afwerpen. In een hoek knallen en nooit meer omdoen.

Wat heel veel vrouwen op zo’n moment denken is dat ze hun leven radicaal om moeten gooien. Dat ze letterlijk al die rollen van zich af moeten werpen. Partner eruit. Huis eruit. Baan eruit. Opleiding volgen. Zichzelf transformeren. Nou ja, je begrijpt wel wat ik bedoel. En ik moet je eerlijk bekennen dat ik die neiging ook heb. Dat ik op sommige momenten echt het gevoel heb dat ik stik. Dat ik los wil breken. Dat ik eruit wil. Dat ik vrij wil zijn. Dat ik wil scheiden. Dat ik met mijn bedrijf wil stoppen. Maar tegelijkertijd weet ik en voel ik dat dit niet de oplossing is. Mijn brein dénkt dat dit de oplossing is. Mijn brein dénkt dat de buitenwereld verantwoordelijk is voor hoe ik me voel. Dat het verlaten van alles dat ik nu heb gecreëerd ervoor gaat zorgen dat ik mezelf weer terug ga vinden.

Maar het punt is dit: als ik nu alles zou verlaten wat me lief is. Als ik nu mijn hele leven op zijn kop zou gooien, dan zou dat misschien een paar maanden aanvoelen als een enorme opluchting. En dan zou het lijken alsof ik vrij ben. Omdat ik niet meer iedere dag eten hoef te koken voor een hongerige man. Echt, mijn man heeft gewoon altijd honger. Omdat ik niet meer iedere week onderbroeken op hoef te vouwen (ja, dat doe ik ook gewoon nog tussen alle andere dingen door). Dat ik iedere avond de afstandsbediening voor mezelf heb. Dat ik kan slapen zonder oordoppen in. Dat we niet iedere avond discussies hebben over of het raam van de slaapkamer nu wel of niet te wijd open staat (ik hou van een ijskoude slaapkamer). Maar het zijn niet al die dingen die ervoor zorgen dat ik me gevangen voel en dat ik uit wil breken.

Wat ervoor zorgt dat ik me gevangen voel dat zijn de rollen die ik mezelf heb opgelegd. De rollen waarvan ik vind dat ik ze moet spelen. En de manier waarop ik vind dat ik die rollen in moet vullen. De rol als partner, de rol als bonusmoeder, de rol als dochter, de rol als vriendin, de rol als coach en ondernemer. Het zijn al die rollen die ik mag gaan evalueren voor mezelf. Die ik weer opnieuw vorm mag gaan geven. Of niet. Dat is de uitdaging die nu voor me ligt. Het is heel makkelijk om uit mijn huidige leven te stappen en in een nieuw leven te springen. Maar heel eerlijk: ik zou niet weten waar ik dan zou willen wonen, met wie ik dan zou willen zijn of wat ik dan voor werk zou willen doen. Want ik wil mijn huidige leven niet kwijt. Maar ik wil me ook weer vrij voelen. Wat ik eigenlijk gewoon wil is weer leven vanuit verbinding met mezelf. Want wanneer je leeft vanuit verbinding met jezelf ben je vrij.

In het zorgen voor alles en iedereen om me heen, ben ik vergeten om mezelf de aandacht te geven die ik nodig heb. Ben ik de verbinding met mezelf kwijtgeraakt. En ben ik allerlei dingen gaan doen om die verbinding weer te herstellen. En dat is wat ik van heel veel vrouwen hoor. We zijn allemaal zo ontzettend druk. Met shit van anderen, maar ook met onze eigen shit die nu ineens naar boven begint te komen omdat het beschermende gordijn van de hormonen langzaam optrekt. En dat is veel. En wat we dan doen is dat we vluchten in eten en in het doen van leuke dingen. In shoppen, roken, drinken, roddelen, Netflixen. Nou ja, je kent het rijtje inmiddels wel. Maar al die dingen die je doet om jezelf terug te vinden, brengen je alleen maar verder van jezelf. Omdat ze je afleiden van hoe je je werkelijk voelt. Of omdat ze weer extra zorg of aandacht nodig hebben.

The Feminine Way of Eating helpt je om weer terug te keren naar jezelf. Om jezelf weer te gaan voeden met de dingen die je echt nodig hebt. Om gewoon weer te zijn. Om te gaan vertragen.
De grote vraag is natuurlijk allereerst: hoe weet je dat je jezelf kwijt bent? Vaak herken je het als een diepe vermoeidheid. Of als een frustratie. Als een boosheid in jezelf of een soort van rebels gevoel. Als een soort van onrust die je maar niet weg krijgt. Als ik kijk naar mezelf dan wil ik met vlagen alleen maar weg, weg, weg. Het is een enorme drang om mijn spullen te pakken en weg te gaan. Om los te breken. Om uit te breken. Tegelijkertijd weet ik diep van binnen dat dit niet de oplossing is. Je kunt immers nooit vluchten voor jezelf. Dus ik blijf en ik blijf bij het gevoel. Ik blijf bij de onrust en ik doe niets. Ik praat erover met Danny, ik schrijf van me af. Ik luister naar podcasts, ik ga het bos in met de honden, ik praat met vriendinnen. En ik laat het gevoel er vooral zijn. Ook al word ik er soms gek van.

Het is OK. Ik weet dat het een roep is van binnenuit. Een diep verlangen naar mezelf. Dit is de uitnodiging om me weer met mezelf te verbinden. Mijn zelf roept me. Ik heb jarenlang geleefd vanuit de automatische piloot. Ik heb jaren in de overlevingsmodus gestaan. Ik heb het grootste deel van mijn leven ‘aan’ gestaan. Ik ben iemand die heel hard kan werken. Hard werken is voor mij nooit een probleem geweest. De uitdaging zit hem voor mij dan ook niet in harder werken, maar in de ontspanning. En dan vooral in mezelf ontspannen zonder me schuldig te voelen. Ik vind het heel lastig om een dag op de bank te zitten en niets te doen. Dan begint mijn brein gelijk te tetteren.

Daar komt bij dat ik een enorme pleaser ben. Inmiddels wordt dat wel wat minder, maar ik was altijd druk om het anderen naar de zin te maken. Dat Danny weleens tegen me zei: ‘Laat die ander nou gewoon eens voor zichzelf denken, je hoeft niet alles te bedenken wat anderen denken’. Maar in dat hele gebeuren vergat ik natuurlijk mezelf. Ik maakte afspraken met mezelf, zette ze in de agenda en vervolgens was er weer ergens een noodgeval dat alleen ik natuurlijk op kon lossen. En hup, dan schoof ik de afspraak met mezelf weer een weekje verder. Want dat kon wel wachten. Want dat was toch niet zo belangrijk nu.

En op al die momenten dat het dan even teveel was, dan ging ik eten. Ik ging eten als ik moe was, emotioneel, overprikkeld (wat ik dus achteraf heel vaak ben geweest als introvert persoon). Ik at negen van de tien keer niet omdat ik honger had, maar omdat ik iets nodig had dat ik niet aan mezelf gaf: rust, liefde, ontspanning, gewoon even kunnen zijn zonder iets te moeten.
Ik had het gevoel dat alles op mijn schouders rustte — en dat wanneer ik de controle los zou laten dat alles in zou storten. Dat alles verkeerd zou gaan. En ik weet zeker dat jij dit ook herkent. Dat je prima weet wat goed is voor je, maar dat je het gewoon niet doet. Dat je het gevoel hebt dat er iets mist in je leven, maar dat je niet precies weet wat.
Dat je snakt naar rust, naar gewoon even niets moeten of hoeven. Maar dat wanneer die rust er is, dat je dan niet weet wat je ermee moet. En dat je dan maar het huis gaat poetsen. Of boodschappen gaat doen. Of gaat zitten bellen met iemand die je al een tijdje niet hebt gesproken.

Dat zijn allemaal tekenen van jezelf kwijt zijn. En dat is niet dramatisch bedoeld, maar het is wel de oorzaak van de innerlijke onrust en rebellie en misschien ook wel boosheid en frustratie en onrust die je voelt. Waardoor je ineens als uit het niets kunt ontploffen. Omdat je het dan gewoon allemaal zat bent. En vervolgens voel je je daar natuurlijk weer enorm schuldig over omdat je normaal zo niet bent. Omdat je normaal de rust en goedheid zelve bent. Maar dat was voordat je hormonen begonnen te verdwijnen. Het waren je vrouwelijke hormonen die ervoor zorgden dat je de hele dag lief, leuk en aardig kon zijn zonder ineens uit te barsten. Maar nu die hormonen er dan weer wel en dan weer niet zijn, of misschien al helemaal verdwenen zijn is dat dus niet meer zo. En kun je ineens het gevoel hebben van ik heb hier dus helemaal geen zin meer in. Red jezelf. Maar ja, dat wil je natuurlijk niet. Je wilt niet een bitch zijn of ineens ontploffen.
De manier waarop we dit dan vaak proberen op te lossen is door te proberen om onszelf onder controle te houden. Door nog harder ons best te gaan doen en door alle signalen van uitbarsting zoveel mogelijk te negeren en onder de pet te proberen te houden. Of door je veranderende lichaam in toom proberen te houden.

Dit kan zijn door een nieuw dieet te starten of een nieuw plan om beter voor jezelf te zorgen. Door te stoppen met de koffie, met de suiker en met de alcohol. Overigens vind ik dat een heel goed plan. Zeker als je veertig plus bent kan je lichaam daar steeds minder goed tegen.

Of je doet precies het tegenovergestelde en je vlucht. In eten. In Netflixen in eindeloos zorgen voor anderen. Bijvoorbeeld als mantelzorger. De kinderen zijn de deur uit en nu ga je naadloos over in het zorgen voor je ouders. Wat overigens helemaal prima is hoor, begrijp me hier niet verkeerd. Maar kijk vooral wel even naar de intentie van waaruit je dit gaat doen. Is het een vlucht of een gevoel van verplichting of is het een keuze vanuit liefde voor jezelf. Doe je het omdat je er heel bewust voor kiest om dit aan hen, maar ook vooral aan jezelf te geven. Wat we ook doen is dat we gaan uitstellen, dat we onszelf en onze behoeften minder belangrijk maken. Of dat we heel stoer zeggen: “Het gaat wel hoor, maar het is nu even druk. Straks heb ik wel weer tijd en ruimte voor mezelf” Of we zoeken het in persoonlijke ontwikkeling. In de volgende cursus, in weer een nieuwe coach. In het volgende zelfhulpboek over mindset of trauma.

Maar het punt met al deze dingen is dat ze gewoon keihard niet werken. Dat je alleen maar meer dingen op je bordje laadt waar je je druk over moet maken. Waar je tijd voor vrij moet maken, waar je je mee bezig moet houden. Waar je iets mee moet doen. Waar je voor moet zorgen. En dat komt omdat je ze doet vanuit de overtuiging: ik ben niet goed genoeg zoals ik ben. Ik moet mezelf verbeteren. Ik moet mezelf fixen.

En dat is exact waardoor je de verbinding met jezelf steeds verder kwijtraakt. Dit is precies de kern van de vrouwelijke ontkoppeling. Namelijk dat je jezelf probeert terug te vinden met de tools die je juist hebben weggehaald van jezelf. Van wie je bent. Als vrouw. Je denkt dat je op zoek bent naar rust. Dus je gaat naar de sauna. Of je plant een relaxdag in voor jezelf samen met een vriendin. Waardoor je weer de hele dag sociaal zit te doen en meebeweegt op de behoeften van een ander. Maar ondertussen ben je jezelf iedere dag opnieuw aan het afwijzen, omdat je niet voldoet aan je eigen plaatje van hoe het ‘hoort’. Omdat je denkt dat je alle rollen bent die je op je nek hebt geladen. Omdat je langzaam verzuipt onder alles dat je denkt dat je moet doen of niet kunt maken om niet te doen. Of hoort te doen.

Dat is de werkelijke reden waarom je eet. Omdat eten een manier is geworden om jezelf troost, liefde, aandacht en vooral even rust te geven.
Thuiskomen in jezelf betekent dat je leert blijven. Blijven bij wat je voelt. Bij wat je lichaam zegt. Bij wat er echt is. Het betekent dat je stopt met vluchten. Het betekent dat je stopt met verdwijnen in je hoofd, in eten, in actie, in zorgen voor. Maar dat je leert aanwezig te zijn in jezelf. OK te zijn met jezelf. Dat is het werk wat we doen in The Feminine Way of Eating Membership. Je gaat stoppen met je eetgedrag te willen corrigeren. En in plaats daarvan ga je de verbinding met jezelf weer herstellen. Je gaat jezelf weer terugvinden. Je gaat weer in contact komen met de vrouw die jarenlang verstopt heeft gezeten onder al die rollen.

En dat doe je door te leren hoe je jezelf kunt gaan voeden op de vrouwelijke manier. Door te leren hoe je je weer kunt gaan uitlijnen met jezelf. Door jezelf opnieuw te gaan kalibreren. Net zoals je met een kompas af en toe moet doen. Je gaat weer leren hoe je jezelf kunt voeden als een vrouw. Je gaat begrijpen hoe je vrouwelijke oerbrein werkt en hoe je het kunt gaan managen. Zodat je weer gaat denken als een vrouw en je gaat leren hoe je je gevoelens weer kunt ervaren zonder dat je verzuipt. Zodat je weer kunt gaan voelen als een vrouw. En wanneer je dat begrijpt dan ga je stapje voor stapje leren hoe je kunt leven als een vrouw. Zodat je van de tweede helft van je leven jouw beste helft gaat maken.

Je leert hoe je jezelf kunt voeden. Met eten. Maar ook met rust. Met ruimte. Met compassie. Met waarheid. Met verbinding. Met liefde. En dat is iets totaal anders dan ‘je best doen’. Dat is juist stoppen met je best doen. Stoppen met perfect willen zijn. Stoppen met al die verschillende rollen die je speelt. En starten met een hele nieuwe rol. Of misschien kan ik beter zeggen: met jezelf zijn. En dat kan aanvoelen alsof je naakt over straat moet. Zonder make-up, zonder kleding. Maar dat is wel waar het hier over gaat. Als je dat gaat doen, dan komt er een moment waarop je voelt dat je jezelf niet langer hoeft te fixen. Dat je helemaal OK bent zoals je bent. En wanneer dat gebeurt… dan verschuift er iets.

De drang naar eten verdwijnt. De onrust in je hoofd verdwijnt. Je verbinding met je lichaam wordt dieper. En je gaat steeds meer keuzes maken vanuit liefde in plaats van vanuit angst. Je gaat voelen dat je genoeg bent. Dat je genoeg hebt. Dat je welkom bent in jouw leven. Dat je gewoon mag zijn. Dat je niet constant hoeft te presteren of te zorgen of te regelen.

Dat is thuiskomen. En dát is wat het verschil maakt — niet alleen op je bord, maar in je hele leven. Dat is het werk dat we doen in The Feminine Way of Eating Membership. Want geloof mij: je bent niet kapot. Je hoeft jezelf niet te fixen. Het enige dat er aan de hand is, is dat je de verbinding met jezelf kwijt bent. En dat het tijd is om thuis te gaan komen bij jezelf.

The Feminine Way of Eating Membership is jouw veilige plek. Jouw gids terug naar jezelf. Als je eraan toe bent. Als je ook weer thuis wilt komen in jezelf. Als je niet langer wilt eten als verdoving. Als je jezelf niet meer wilt verliezen in zorgen voor anderen. Als je voelt dat het oude niet meer werkt... Als je klaar bent met diëten, met streng zijn voor jezelf en doorgaan tot je erbij neervalt. Als je klaar bent met het iedereen iedere dag opnieuw naar de zin maken. Als je weet, als je voelt dat je toe bent aan een ander pad. Aan het pad terug naar mezelf. Dan is dit voor jou.

De voorjaarsinschrijving is geopend. Kijk op carolavanbemmelen.nl voor alle informatie en meld je aan. Dan zie ik je daar!

Je hoort me volgende week weer. Tot dan!