Wat betekent het eigenlijk echt als je onvoorwaardelijk jezelf bent? Wat betekent het als je jezelf onvoorwaardelijk accepteert zoals je bent. Op dit moment. Met al je kilo’s en andere gekke dingen waar je misschien helemaal niet blij mee bent. Die je misschien dolgraag anders zou willen zien.

Zoveel vrouwen, en ik denk niet alleen vrouwen, worstelen met de vraag wie ben ik nou echt? Zoveel vrouwen vragen zich af hoe ze meer zichzelf kunnen zijn. En hoe je dat moet doen. Jezelf zijn. Hoe kun je als vrouw echt rusten in jezelf, thuiskomen in jezelf?

Het is een vraag die me mateloos interesseert. En de afgelopen tijd heb ik ermee rondgelopen. Ik heb er veel over nagedacht. Ook omdat het een thema is dat op dit moment steeds terugkomt in mijn eigen leven. Misschien is het ook wel een menopauze dingetje. Want de menopauze nodigt natuurlijk uit om de balans op te maken en jezelf opnieuw uit te vinden.

In deze podcast ga ik er daarom dieper op in en neem ik je mee in een filosofisch gesprek over onvoorwaardelijk jezelf zijn.

Veel luisterplezier!

Je kunt de podcast ook luisteren in deze podcast-apps.

• YouTube Video
• YouTube Music Podcast
• Apple Podcast
• Spotify Podcast

Onvoorwaardelijk jezelf zijn

Dag mooie vrouw!

Hoe gaat het met je? Ben je ook zo aan het genieten van het heerlijke voorjaarsweer? Zelfs hier in Zweden wordt het deze week maar liefst 17 graden. Ik vind het ieder jaar weer grappig om te merken dat ik dat in het najaar echt koud vind, maar in het voorjaar vind ik dat heerlijk warm. Ik ga deze week dus lekker wat momentjes in de zon pakken.

Tussen het werken door, want ik heb een heel ambitieus plan voor deze week met heel veel schrijfwerk en vooral het ontwikkelen van allerlei leuke nieuwe dingen. In de vorm van een aantal specials – gidsen waarin ik je help om bijvoorbeeld cyclisch te gaan eten of om te gaan vertragen op de vrouwelijke manier. En ik ben druk aan het nadenken over een aantal leuke nieuwe workshops die ik wil gaan geven. Dus mocht je nog ideeën hebben of behoefte aan een workshop over een bepaald onderwerp, laat het me vooral weten. Dit worden allemaal dingen waar je ook aan mee kunt gaan doen als je nog niet lid bent van de membership.

En dat heb ik dus allemaal voor deze week op de planning staan. Plus een heleboel mails, alle social media content voor de komende twee weken, een extra podcast en alle andere dingen die ik moet voorbereiden omdat ik volgende week een weekje heerlijk naar Ibiza ga. En daar heb ik echt zo waanzinnig veel zin in! Ik roep dat werkelijk al jaren en jaren dat ik naar Ibiza wil. Maar op de een of andere manier gaan wij nooit op vakantie. Wij verhuizen. Maar dit jaar ga ik dus heerlijk op vakantie, met het vliegtuig. Volgens mij is dat ook al meer dan twintig jaar geleden, dat ik heb gevlogen. Dus deze week is een focus week zullen we maar zeggen. En tussen al het werken door ga ik af en toe lekker even in het zonnetje. Werken in de tuin. Ik heb al een border helemaal af. Deze week wil ik de andere border doen (en als je nu denkt, waar heeft ze het over: onze borders zijn gemiddeld dertig meter lang en drie meter breed. Dus zeg maar één kleine Nederlandse tuin. En ik heb bedacht dat wanneer ik die in het vroege voorjaar onder handen neem, dat ik er dan de rest van het seizoen weinig omkijken meer naar heb. En dat is heel handig omdat ik dan natuurlijk in de moestuin aan de slag ben. De bakken zijn inmiddels klaar, dus de komende maand gaan we ze vullen en dan kan ik eind april, begin mei alles inzaaien.

Goed, over naar het onderwerp van deze week en dat is onvoorwaardelijk jezelf zijn. En ik kom op dit onderwerp omdat ik de afgelopen weken heel veel informatie heb geanalyseerd van de deelnemers aan mijn programma’s. Als je lid wordt van de membership of als je meedoet aan een workshop dan vraag ik je altijd waarom je meedoet. Wat het resultaat is dat je graag wilt bereiken en welk probleem je graag wilt oplossen. Dit is in eerste plaats belangrijk voor jezelf. Omdat je dan veel gerichter met de stof aan de slag kunt gaan. Maar ik gebruik al deze antwoorden ook als input voor het maken van Masterclasses, Podcasts en Workshops waarin ik oplossingen kan geven die je kunnen helpen. En wat er gisteren door me heen schoot toen ik alles aan het lezen was, is de zin: gewoon onvoorwaardelijk jezelf kunnen zijn.

Maar dan kom ik gelijk bij de volgende vraag en dat is de vraag: hoe doe je dat? Maar ook: wanneer ben je eigenlijk onvoorwaardelijk jezelf? Weet je eigenlijk wel wie je bent? Of gaat het veel meer over wie je wilt zijn. Over wie je kiest om te zijn op dit moment? Want wie je bent is altijd een optelsom van jouw zelf uit het verleden, heden en de toekomst. Wie je bent is ook niet wie je bent, het is altijd hoe je jezelf ziet. Of misschien kan ik beter zeggen hoe je jezelf wilt zien. Alles wat komt achter ‘ik ben’. Doe deze oefening maar eens voor jezelf. Wat kun je allemaal invullen achter ‘ik ben’. Maak eens een lijst en vul daarop een week lang alles in wat je bent. Of wat je denkt dat je bent. Of wat de wereld om je heen zegt dat je bent. Maar ook hoe je bent. Hoe je de dingen doet. Hoe je de dingen zegt. Hoe je aankijkt tegen de wereld om je heen. Hoe je denkt over bepaalde gebeurtenissen. Over hoe dingen horen of juist niet horen. Over hoe je leven is op dit moment.

We zijn als vrouw natuurlijk al heel jong in een bepaald keurslijf gestopt, geprogrammeerd. En wanneer dan zo rond je veertiende ook de vrouwelijke hormonen hun intrede doen, dan word je daar nog gevoeliger voor. Als kind ben je ongegeneerd jezelf. Vaak tot een jaar of vier of tot aan het moment dat je naar het kinderdagverblijf gaat. En vanaf dan leer je om jezelf aan te passen. Leer je welke dingen je niet moet doen of juist wel moet doen om erbij te horen. Om te overleven. Om niet uit de groep gestoten te worden. En voor een deel is dat natuurlijk helemaal prima. Maar wat er ook gebeurt is dat je begint te geloven dat bepaalde dingen niet voor jou zijn weggelegd. Of dat je misschien bepaalde dingen van jezelf maar beter niet kunt laten zien. Of kunt zeggen hoe je ergens over denkt.

En zo verdwijnt je eigenheid heel langzaam. Je wordt steeds meer een vrouw zoals alle andere vrouwen om je heen. Ik weet nog heel goed dat toen ik jong was, mijn ouders het niet breed hadden. En ik zat op de lagere detailhandelschool. Toendertijd was dat een school waar veel kinderen naartoe gingen van ouders die een bedrijf hadden. Uiteraard was de ene ouder succesvoller dan de andere. Maar in mijn klas hadden we best wel wat kinderen waarvan de ouders succesvolle ondernemers waren. En die kinderen liepen allemaal in dure merkkleding. IN Esprit en Mexx en Lacoste. En dat wilde ik ook. Maar mijn ouders hadden alleen maar geld voor C&A en de Marca mode. En toen ik kleedgeld kreeg wilde ik dat niet besteden aan één broek als ik er ook een hele outfit voor kon kopen. Dus wat ik deed was dat ik heel goedkoop, in de uitverkoop van de uitverkoop, je weet wel, de laatste week van de uitverkoop, een paar merkdingen kocht. Die droeg ik dan af tot op de draad en daarna knipte ik de merkjes eruit en die naaide ik dan op de C&A-tjes die ik in de kast had hangen. Alles om bij de populaire meiden te horen. Ik ging me gedragen als hen, ik ging me kleden als hen, en zo verloor ik mezelf al op zestienjarige leeftijd.

Mijn hele leven lang ben ik bezig geweest om erbij te horen. Ik ging praten als de populaire mensen in mijn klas, ik ging me kleden als hen. Ik hield mijn mening voor me als het niet paste. Ik ben zelfs een bedrijf begonnen met mijn ex dat ik eigenlijk niet wilde. Ik wilde een broodjeszaak, maar hij wilde een outdoorwinkel. En dus werd het een outdoorwinkel. Pas rond mijn 36e begon dat te keren en begon ik langzaam mijn eigen stem terug te vinden. En toen kwam ik erachter dat mensen me veel leuker vonden als ik gewoon mezelf was. Dat mensen mijn mening juist waardeerden. Dat ik niet zo mijn best hoefde te doen, maar dat ik gewoon mezelf mocht zijn. Waarom ik je dat vertel is, omdat al het gedoe dat ik had met eten. Al die jaren dat ik gefocust was op hoe ik eruitzag, op de kledingmaat die ik droeg daardoor steeds meer van me af begonnen te glijden.

Ik heb het grootste deel van mijn leven gedacht dat ik als persoon niet interessant was. Dat ik saai was. Dat ik niets te vertellen had. Ik heb altijd geloofd dat ik boeiend moest zijn, maar heb nooit in de gaten gehad dat je juist veel boeiender bent als je gewoon en onvoorwaardelijk jezelf durft te zijn. Als je echt durft te gaan rusten in jezelf. Als je je eigen regels durft te bepalen. Als je onverstoorbaar je eigen weg durft te gaan. Maar dat kan alleen maar als je stopt met jezelf af te wijzen. Door te proberen om te voldoen aan allerlei normen en waarden waarvan je dénkt dat andere mensen dat denken of van je verwachten. Het grappige is: je weet nooit wat een ander denkt. Dat wat je denkt dat een ander denkt dat denk je zelf. In jouw hoofd. Dat wat je denkt dat een ander van jou verwacht, is wat je van jezelf verwacht. In jouw hoofd. Alles gebeurt in jouw hoofd. En de buitenwereld is daarvoor een prachtige spiegel. De buitenwereld weerspiegelt exact wat er in jouw hoofd gebeurt. In de vorm van reacties van mensen of dingen die gebeuren en waar je zelf een betekenis aan geeft. Alles wat gebeurt om je heen, in jouw wereld is een projectie van wat er leeft in jou. Van de gedachten die je denkt, van de gevoelens die je voelt, van de overtuigingen die je hebt. En je filtert alles wat gebeurt op basis van het oordeel dat je hebt over jezelf. Dat is wat je brein doet. Je brein wil namelijk graag gelijk. Dus het zal altijd zoeken naar bewijzen dat wat je denkt of vindt over jezelf waar is.

Dus als we dan teruggaan naar onvoorwaardelijk jezelf zijn, dan is de hamvraag hier: wanneer ben je onvoorwaardelijk jezelf? Als je het mij vraagt dan is dat wanneer je stopt met het oordelen over jezelf. Wanneer je helemaal OK bent met jezelf zoals je nu bent. En vanuit daar heel bewust de rollen kiest die je wilt spelen. Niet omdat je erbij wilt horen, maar omdat je jezelf wilt uitdrukken. Omdat je een weerspiegeling van jezelf wilt zien in de buitenwereld waar je blij van wordt. En daar waar de buitenwereld iets weerspiegelt waar je niet blij van wordt, is het belangrijk dat je in de spiegel durft te kijken. Wat zie je in die spiegel? Wat gebeurt er feitelijk – zonder de emoties. Wat laat de spiegel zien als je erin kijkt? En wat vind je daarvan? Wat laat je dat betekenen? Wat laat je het betekenen dat je partner boos op je is? Wat laat je het betekenen dat je een bos bloemen krijgt van de buurvrouw? Wat laat je het betekenen dat die opdracht niet doorgaat? Wat is de verborgen boodschap van de situatie? Maar ook: wie kies je te zijn in die situatie? Wil je de boodschap ontdekken of wil je liever de schuld geven aan de situatie.

Wil je liever de schuld geven aan het weekend als je van alles hebt lopen eten dat je eigenlijk niet wilde? Of durf je te kijken naar waarom je dat eigenlijk hebt gedaan? Naar de verwachtingen die je had van het weekend en waar het anders liep dat je had bedacht? Want de weg naar onvoorwaardelijk jezelf durven zijn begint met durven kijken naar wat er om je heen gebeurt. Met jezelf vragen durven stellen. Met eerlijk zijn naar jezelf. Met verantwoording nemen voor jezelf. Met jezelf niet meer veroordelen.

Want onvoorwaardelijk jezelf zijn gaat eerst en vooral over jezelf accepteren zonder voorwaarden, zonder de behoefte om te veranderen of te voldoen aan bepaalde eisen. Het betekent dat je jezelf volledig omarmt, met al je imperfecties, je fouten, en alles wat jou tot jou maakt. Het is niet afhankelijk van prestaties, uiterlijk of goedkeuring van anderen.
Onvoorwaardelijke zelfacceptatie is de bevrijding van alle die zelfkritiek en verwachtingen. Het is jezelf de ruimte geven om gewoon te zijn. En dat is krachtig.

Wanneer je leert om jezelf onvoorwaardelijk te accepteren, wordt het steeds makkelijker om je lichaam en je behoeften accepteren. En soms zul je daarin ook zeggen: het is genoeg. Het roer moet om. Ik ga vanaf nu beter voor mezelf zorgen. Ik kies ervoor om vanaf nu een vrouw te zijn die zichzelf op nummer één zet. Ik kies er vanaf nu voor om mezelf te gaan voeden en te gaan verzorgen. Ik kies er vanaf nu voor om de belangrijkste persoon in mijn leven te zijn.

En dat zal in het begin best even zoeken zijn. Want als we kijken naar de maatschappij, dan zie je dat vrouwen constant worden gepusht om perfect te zijn: perfect in hun werk, in hun gezin, in hun uiterlijk. We krijgen niet vaak de boodschap dat we helemaal OK zijn zoals we zijn. Sterker nog, vaak krijgen we te horen dat we alleen goed genoeg zijn als we voldoen aan bepaalde eisen of normen.

Het is dus geen wonder dat zoveel vrouwen worstelen met zelfacceptatie. En deze constante druk, de constante ongeschreven regel dat vrouwen pefect moeten zijn maakt ons kapot van binnen. Het laat ons geloven dat we nooit "klaar" zijn en dat er altijd iets is dat we moeten aanpassen. Dat we niet genoeg zijn zoals we zijn.

De grote vraag is nu natuurlijk: hoe begin je met onvoorwaardelijk jezelf zijn als je gewoon niet meer weet wie je bent? Als je jezelf volledig bent kwijtgeraakt in je leven? En dat is eigenlijk wel een hele mooie metafoor. Jezelf kwijtraken in je leven. Want je kunt jezelf niet kwijtraken. Dat is onmogelijk. Je kunt wel afgeleid zijn van jezelf. Door alle dingen die om je heen gebeuren.

Het enige dat je hoeft te doen om jezelf weer terug te vinden is in de spiegel te kijken. En dan bedoel ik niet letterlijk de spiegel. Maar ik bedoel de spiegel die je leven je voorhoudt. Hoe ziet je leven eruit? Jouw leven op dit moment is een exacte weerspiegeling van de persoon die je gelooft dat je bent. Exact. En als er dingen zijn in je leven die je graag anders wilt, dan is dat waar je dient te beginnen. Niet door die dingen te veranderen, maar door te veranderen hoe je erover denkt. Jouw spiegelbeeld wordt gevormd door de gedachten die je denkt over een situatie. Wat laat je de situatie betekenen? Maar ook: wat is de boodschap van de situatie?

Ik weet nog goed dat destijds de oom van mijn ex overleed. Na drie jaar keiharde strijd tegen longkanker. Het was een afschuwelijke lijdensweg. En op dat moment stonden we met de winkel voor de keuze om los te laten en onszelf failliet te laten verklaren of om dat moment nog even uit te stellen. We wisten toen al dat het niet meer goed ging komen. En we hebben in de spiegel gekeken van het leven, we hebben de verschrikkelijke strijd van die man gezien. En we hebben besloten om los te laten. Om de knoop door te hakken. Om onszelf eenzelfde strijd te besparen. Een beslissing die heel moeilijk was om te nemen, maar waar ik tot de dag van vandaag heel dankbaar voor ben geweest. Want daardoor hadden we de energie om alles goed af te wikkelen en daarna sneller weer ons leven op te pakken. Hadden we gewacht, dan waren we eraan onderdoor gegaan denk ik.

Dus onvoorwaardelijk jezelf zijn begint met het nemen van de volledige verantwoording voor jezelf. Met het iedere dag opnieuw weer in de spiegel van het leven te durven kijken. En te weten dat de dingen die gebeuren nooit bedoeld zijn als een oordeel over jou als persoon. Dat oordeel dat geef je aan jezelf door hoe je de spiegel kiest te interpreteren. En wanneer je dat steeds meer gaat doen vanuit wie je kiest te zijn ten aanzien van de situatie waarin je je bevindt, dan zul je jezelf steeds opnieuw gaan creëren. Vanuit jezelf. En zul je steeds meer jezelf worden en steeds moeitelozer jezelf durven zijn. En wanneer dat gebeurt zul je gaan merken dat je relatie met eten en met de wereld om je heen gaat veranderen.

Ik wens je een heerlijke week en je hoort mij volgende week weer!