Hoe vaak op een dag heb je écht het gevoel dat je leeft? En hoe vaak voelt het meer alsof je gewoon de hele dag aan het rennen bent, van de ene to-do naar de andere to-do? Als vrouwen zijn we vaak de hele dag druk bezig met zorgen, regelen en rennen. En onder al die stress zijn we vergeten om te voelen hoe het voelt om écht te leven.

We zijn vergeten hoe het is om het niet gewoon alleen maar ‘leuk te hebben’, maar om die diepe energie te voelen, die heerlijke sprankeling vanbinnen te ervaren. We denken dat die sprankeling komt van het doen van leuke dingen. Of van het hebben van de fijne momenten. Maar dat diepe gevoel dat je leeft, ervaar je vooral wanneer je iets aangaat wat spannend is. Wanneer je door iets moeilijks heen breekt. Of tijdens het masteren van een uitdaging.

Denk maar eens terug aan een moment dat je dacht: ‘Ik weet niet of ik dit kan’ – en je deed het tóch. Weet je nog hoe sterk je je toen voelde? Dát is leven. Toch is dat niet wat ons brein het liefste wil. Dat wil het liefst dat je leven makkelijk en comfortabel is. En daardoor raak je dat gevoel kwijt. Wanneer je alle uitdagingen uit de weg gaat of wanneer je probeert om je geluk te halen uit het doen van leuke dingen, of uit eten, dan voelt alles uiteindelijk vlak. En voel je je steeds meer een zombie van binnen. In de podcast van vandaag ga ik je uitleggen hoe je dit kunt keren.

Heel veel luisterplezier!

Voelen dat je leeft

Dag mooie vrouw!
Hoe gaat het met je? Hier in Zweden gaat het helemaal prima. We hebben de winter er bijna opzitten en heel langzaam begint het voorjaar te kriebelen. We hebben de hele winter helemaal niets gedaan in het huis. Er moet nog van alles gebeuren, maar we waren zo moe van afgelopen zomer en alle projecten die we hebben gerealiseerd dat we de afgelopen maanden echt schandalig lui zijn geweest. En het was heerlijk! Ik ben lekker aan het breien. Heb nu mijn eerste echte wollen Noorse trui op de naald staan met een patroon dat ik moet inbreien. Ik heb dat ooit gedaan toen ik jong was en dat was een drama dus ik merk dat ik het nog een beetje aan het uitstellen ben. Maar… iedereen doet het hier en als iedereen het kan, dan kan ik het ook. Dus binnenkort ga ik beginnen met het patroon. Het was eigenlijk bedoeld als wollen trui voor in de tuin, want de wol is te dik voor binnen, maar ik denk dat wanneer ik hem klaar heb, dat dan het koude weer wel voorbij zal zijn. Maar goed, dan heb ik hem alvast klaar voor volgend jaar zullen we maar zeggen.

Verder heb ik dit weekend de hele planning voor de moestuin gemaakt. En dat is ook best wel een puzzel. Want ik maak gebruik van companion planting zoals ze dat zo mooi noemen en dat betekent dat ik bepaalde planten juist wel en andere planten juist niet bij elkaar kan zetten. Ik heb inmiddels een prachtige zadenbox waarin ik per maand alle zaden kan bewaren die geplant moeten worden dus dat is heel makkelijk. En wat heel fijn is: Danny gaat hoge moestuinbakken maken voor me. Daar ben ik echt ontzettend blij mee. Ik heb het vorig jaar geprobeerd in de volle grond, maar eind september waren mijn knieën echt niet meer blij met me. Dus met het oog op de toekomst en omdat je in een hoge bak veel beter de grondkwaliteit kunt managen gaan we vanaf dit seizoen beginnen met hoge bakken. Dit jaar doen we de ene helft van de tuin en volgend jaar de andere helft. En dan moet er natuurlijk nog een waterdripsysteem in zodat we ook dat kunnen gaan sturen. Als we dan eens een weekendje weg willen en het is warm, dan is dat wat makkelijker. Dus dat is mijn project voor het voorjaar. En dan komen er nog bijen in de zomer en in het najaar gaan we de fruitboomgaard aanleggen. Verder staat dit jaar voor ons in het teken van het opruimen van het terrein en keihard werken aan The Feminine Way of Eating. Want ook daar gaat veel gebeuren het komende jaar. Binnenkort gaat de membership weer open voor het voorjaar dus ook daar zijn we druk aan het voorbereiden. Mocht je interesse hebben om mee te doen, meld je dan even aan op de nieuwsbrief op carolavanbemmelen.nl. Zodra de deuren dan openen ontvang je van mij bericht via de mail.

Goed, vandaag wil ik het met je hebben over voelen dat je lééft! Want na een leven van zorgen voor en zorgen maken over… voelen veel vrouwen vaak niet meer echt dat ze leven … Ik bedoel, we lopen rond en we hebben het leuk hoor, maar echt voelen dat je leeft, dat is iets dat we ons vaak niet meer kunnen herinneren…

Als je denkt aan voelen dat je leeft, dan denk je automatisch aan plezier, voldoening en fijne ervaringen. Vaak zijn dat de ervaringen waar je naar op zoek bent. En vaak zijn dat ook de ervaringen waar je koste wat kost aan vast wilt houden. Omdat ze fijn voelen. Omdat je dénkt dat je daardoor voelt dat je leeft. En omdat je dit denkt. Omdat je dit gelooft, doe je iedere dag opnieuw je stinkende best om de minder prettige ervaringen en situaties buiten de deur te houden. Om gedoe te ontwijken. Om toestanden te vermijden.

Maar wanneer je dat doet, dan mis je het allerbelangrijkste. In je ijver om je goed te voelen, in je verlangen om te voelen dat je leeft, schakel je het leven uit. Het leven is altijd 50-50. 50% donker, 50% licht en het een kan niet bestaan zonder het andere. Je hebt de kou nodig om de warmte te waarderen. Je hebt de winter nodig om optimaal te kunnen genieten van het voorjaar en de zomer. Ik merk zelf dat sinds ik hier in Zweden woon, dat ik zoveel meer geniet van de lente en de zomer. Ik ben buiten wanneer het maar kan en ik ben aan het werk in de tuin en ik geniet volop van de prachtige natuur hier in de omgeving. En het gevolg daarvan is dat ik aan het einde van de zomer, wanneer het herfst begint te worden ook echt verlang naar rust en naar contemplatie. Naar het terugkeren naar binnen, naar de kachel, naar even helemaal niets hoeven. En dat is natuurlijk wat we de afgelopen maanden ook vol overgave hebben gedaan. En nu het eind februari is, ben ik daarin wel weer verzadigd en is het weer tijd om naar buiten te gaan.

Maar deze ervaring zou heel anders zijn geweest wanneer we in de carriben zouden wonen waar het het hele jaar door zomer is. Dan is dat contrast veel kleiner. En ik kan me absoluut voorstellen dat mensen daarvoor kiezen, maar voor mij zou het niet werken. Ik hou van de seizoenen. Ook al vervloek ik echt de maanden maart en april omdat ik dan zo graag wil dat het voorjaar wordt en het hier gewoon echt langer tijd nodig heeft. Maar goed, dat heb ik dit jaar opgelost met een weekje Ibiza begin april. Dus voor alles is een oplossing zullen we maar zeggen.

Maar goed, waarom ik je dit vertel is, omdat het belangrijk is dat je je realiseert dat juist het contrast en juist ook de ongewenste, ongevraagde, moeilijke, uitdagende situaties. De momenten waarop het leven je keihard uitdaagt, de momenten zijn waarop je echt voelt dat je leeft. Waarin wij als mensen floreren. Denk maar eens terug aan de meest bijzondere momenten die je hebt meegemaakt, waarschijnlijk zijn dat momenten geweest waarin je net iets pittigs hebt overwonnen. Of zijn het juist die pittige momenten geweest. En dat komt weer omdat dit soort momenten vaak heftige emoties oproepen waardoor je ze veel intenser ervaart en ze dus ook veel sterker in je brein brandt. Waardoor je ze vaak beter kunt herinneren omdat dan gelijk die intense emotie wordt geactiveerd. Waardoor je voelt dat je leeft.

En het feit dat je deze momenten en situaties hartstochtelijk probeert te vermijden en uit de weg probeert te gaan, dát is de reden dat je jezelf een zombie voelt. Dat is de reden dat je je vanbinnen dood voelt. Als een soort van manegepaard dat iedere dag hetzelfde rondje loopt. Daarom vlucht je iedere keer opnieuw in plezier en genot. Om te voelen dat je lééft. Dus het zou heel goed kunnen zijn dat eten voor jou een manier is om te voelen dat je leeft. Omdat je druk bezig bent om je leven vooral veilig te houden omdat je bang bent voor emoties. Maar juist de uitdagende momenten en situaties zijn de momenten waarop we het meest intens voelen dat we leven. Maar dat niet alleen: het zijn ook de momenten waarop we het meeste leren over onszelf.

De uitdagingen die we meesteren helpen ons om onszelf op te bouwen. Om sterker te worden. Beter te worden in de dingen die we doen. Meer onszelf te worden. Dus juist de lastige momenten, de dingen waar je het liefste hard van wegrent, zijn de momenten die je in verbinding brengen met wie je bent en met wat je werkelijk wilt. Omdat ze je zo duidelijk laten zien wat je niet meer wilt.
En je weet dat dit waar is. Je weet dat wanneer je terugkijkt op je leven, dat het juist de meest moeilijke, uitdagende momenten in je leven zijn geweest die je hebben gevormd. En dat je je juist tijdens dit soort moment super alert en vol leven voelde. Ik moet dan altijd terugdenken aan mijn faillissement. Dat was zo’n intense periode. En ik heb in die periode zoveel geleerd over mezelf.

Ik heb mezelf in die periode echt teruggevonden en daarna ook weer opnieuw uitgevonden. Het is na mijn faillissement dat ik mijn bestsellers heb geschreven. Het is na mijn faillissement dat ik met Danny ben samengekomen. Het is na mijn faillissement dat ik 15 kilo aan gewicht ben kwijtgeraakt. Het is na mijn faillissement dat ik een heel andere versie van mezelf ben geworden. Je zou bijna kunnen zeggen dat ik dankzij dat faillissement ben losgebroken uit een heleboel gevangenissen. Dus hoe vervelend het allemaal ook was, ik heb me in die periode misschien wel het meeste levend gevoeld van mijn hele leven.

Het is in die periode dat ik echt aan den lijve heb ervaren dat niet het hebben van fijne ervaringen of het bereiken van je doel ervoor zorgt dat je voelt dat je leeft. Maar dat het geluk juist zit in de weg ernaartoe. Geluk zit altijd in de weg, in het proces, in het worden van de persoon die je dient te zijn om dat wat je graag wilt te kunnen dragen. Nooit in het bereiken van je doel. Want vaak heb je op het moment dat je jouw doel bereikt al lang weer een nieuw doel in je hoofd. Ik heb dat met mijn breiprojecten, maar ook met de tuin en met het huis. Vaak al als we halverwege het doel zijn, dan heb ik al weer bedacht wat het volgende doel gaat worden. En dat is voor mij echt het bewijs dat het gaat om de weg naar het doel. Om het leren van de vaardigheden die nodig zijn. Zo krijgen we deze zomer bijen. Ik weet daar dus echt niets vanaf. Maar gelukkig heb ik twee vriendinnen die bijen hebben dus van hen leer ik nu een heleboel. Maar ik wil ook graag een medicinale kruidentuin maken. En ook daar weet ik helemaal niets van. En juist dat vind ik leuk. Die ontdekkingsreis. Ik ben geïnteresseerd in Human Design, dus ook daar wil ik meer over leren. En ik vind het heerlijk om te deep stretchen, dus ook dat ga ik verder onderzoeken. Ik heb net een boek besteld over het haken van bloemen, op aanraden van een vriendin. Ik ga komend jaar zoveel mogelijk groenten uit de tuin verwerken met pressure canning. Voor volgend jaar staan er kippen op de planning. En ga ik voor het eerst van mijn leven mijn eigen boek zelf uitgeven. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Allemaal dingen die mezelf een paar jaar geleden echt niet had kunnen voorstellen. Ik had wel ergens in mijn achterhoofd een vage droom, een vaag gevoel dat ik dat misschien wel leuk zou gaan vinden. Maar ik had nooit bedacht dat ik dat ook echt allemaal zou gaan doen. Ik heb namelijk net als de meeste mensen een waanzinnig lui brein. Op het moment dat ik deze podcast aan het schrijven ben, wil mijn brein maar één ding en dat is op de bank zitten en breien. Dit schrijven voelt dus ongemakkelijk. Maar ik weet dat wanneer het straks af is en wanneer straks de podcast is opgenomen en alles weer netjes op de site staat, dat ik me heel voldaan voel en daardoor dubbel kan genieten van mijn breiwerk. Wanneer ik dat nu zou gaan doen, dan zou ik me schuldig voelen omdat ik weet dat het werk nog niet klaar is. En dat is ook het fijne van een goede planning. Daarin heeft gewoon alles een plek.

Dit is dus heel belangrijk voor jezelf om te onthouden op al die momenten dat je op het punt staat om de handdoek in de ring te gooien. Want vaak zijn die handdoek in de ring momenten juist de momenten waarop je op het punt staat van een doorbraak. Ik weet nog goed dat ik vorig jaar om deze tijd echt heel diep zat. Heel erg diep. Ik was zwaar depressief en wilde eigenlijk het liefste de auto tegen een boom rijden. Ik was zo ontzettend moe en ik wist het allemaal niet meer. Achteraf denk ik dat het echt een combinatie was van de menopauze, de verhuizing en de winter en het feit dat we hier nog helemaal niemand kenden en we dus min of meer op elkaar waren aangewezen. Maar het was echt zwaar. Ik heb dit nog nooit meegemaakt. Normaal ben ik namelijk heel stabiel emotioneel gezien, dus ik herkende mezelf niet terug. In het voorjaar besloten we om de buren uit te nodigen voor een kennismakingsborrel en terwijl we langs alle buren gingen met onze uitnodigingen, hoopte ik op in ieder geval nog één of twee leuke buurvrouwen naast onze direct buren die inmiddels echt vrienden zijn geworden. En het enige dat we tegenkwamen hier in de buurt waren oude mannen van 65 jaar en ouder. Echt, serieus. Dus dat hielp natuurlijk niet echt, dat zul je begrijpen. Dus toen we daarvan terugkwamen baalde ik nog harder. Mijn brein vertelde me dat dit niets ging worden hier en dat we beter terug konden verhuizen naar de westkust en naar het netwerk van vrienden dat we daar hadden. En op de dag van ons feestje ben ik ingestort. Ik kon alleen nog maar huilen. Uren heb ik zitten huilen. Het was echt de meest extreme huilbui die ik ooit heb meegemaakt. Het hield gewoon niet op. Dus Danny is in de auto gesprongen en is bij alle buren langsgereden om het feestje maar af te zeggen. Het ging gewoon echt niet. En ik weet nog goed dat ik tegen mijn Amerikaanse coach dit verhaal vertelde en zei: I had a major breakdown. En dat zij reageerde met: To me it doesnt sound like a breakdown but like a major breakthrough. En ze had helemaal gelijk. Het was geen breakdown, het was een breakthrough. Vlak daarna kwam alles ineens bij elkaar. Vlak daarna is The Feminine Way of Eating geboren.

Terwijl ik bijna de handdoek in de ring had gegooid. Maar gelukkig weet ik inmiddels dat dit soort momenten van onschatbare waarde zijn. En dat wanneer mijn brein wil dat ik ergens van weg beweeg dat ik er juist vaak naartoe beweeg. Ook als het lastig is en ook als mijn brein zegt dat het te moeilijk is en dat het nooit gaat lukken. Juist de uitdagingen helpen je om te voelen dat je leeft!

En ons brein wil niets liever dan dat je blijft hangen in het bekende. Dan dat je als een soort van manegepaard iedere dag opnieuw hetzelfde rondje blijft lopen. En voor een periode kan dat heel fijn zijn. Ik weet nog dat ik na mijn faillissement, toen mijn hele leven op zijn kop stond echt verlangde naar rust, regelmaat en reinheid. Maar ik weet ook dat wanneer ik te lang rust, regelmaat en reinheid heb dat ik dan vanbinnen het gevoel kwijtraak dat ik leef. En wat ik heel veel mensen zie doen is dat ze hun gevoel van leven niet uit zichzelf halen, maar uit het doen van leuke dingen. Uit op vakantie gaan of uit eten gaan of allerlei evenementen bezoeken of workshops of weekendjes weg. Maar dat is niet waar het om gaat. De uitdaging zit hem erin om jouw gevoel dat je leeft uit jezelf te halen. Door uitdagingen aan te gaan met jezelf en voor jezelf. Door de diepte in te gaan met jezelf. Door het proces aan te gaan met jezelf. Door jezelf beter te leren kennen. En dan heb ik het niet over werken aan jezelf. Of over allerhande spirituele dingen. Ik heb het echt over jezelf recht in de spiegel aan durven kijken en oprecht eerlijk te zijn tegen jezelf. Over weten dat je best weg kunt lopen van dingen of jezelf kunt afleiden van dingen, maar dat je nooit weg kunt lopen voor jezelf.

Het is juist in het steeds opnieuw creëren van jezelf en in het steeds opnieuw uitvinden van jezelf dat je voelt dat je leeft. Ik zie het hier ook steeds opnieuw. Zweden daagt me echt uit op dit moment. Ik mis de fun, ik mis de kroeg, ik mis een bandje met live muziek, ik mis het om te dansen. En tegelijkertijd weet ik dat het daar niet over gaat. Het gaat erover dat ik deze dingen in mezelf ga vinden. Dat ik ga ontdekken waar ik blij van word en dat aan mezelf ga geven. Want dat maakt vrij. Wanneer ik mijn vermaak, mijn goede gevoel haal uit de buitenwereld, dan blijf ik afhankelijk van de buitenwereld voor mijn goede gevoel. En het gevoel dat je leeft haal je nooit uit de buitenwereld. De buitenwereld leidt je juist af van het gevoel dat je niet leeft. Het gevoel dat je leeft kun je alleen uit jezelf halen. Door uitdagingen aan te gaan. Door niet meer weg te lopen als de dingen lastig worden. Door nieuwe dingen te leren. Door nieuwe mensen te leren kennen. Door al die dingen te doen die je eng vindt. Door jezelf uit te dagen. Dus ga ze niet meer uit de weg, maar zie ze als een geschenk om steeds meer jezelf te worden en te zijn!

En in dat kader wil ik je graag iets meegeven om echt over na te denken en dat is The Feminine Way of Eating Membership. De deuren voor de voorjaarsinschrijving openen binnenkort. Misschien is dit wel het beste geschenk dat je nu nodig hebt. Als je mijn nieuwsbrief nog niet ontvangt, ga dan naar carolavanbemmelen.nl en schrijf je gratis in als abonnee. Je ontvangt dan van mij bericht zodra je deuren van de membership openen. Ik daag je uit!