Een paar dagen geleden stond ik in een paskamer met een broek in maat 46 die niet meer dichtging. Ja, hij ging nog dicht, maar dan zou ik wel moeten blijven staan zeg maar. Volgens de verkoopster zou hij nog wel uitlopen, maar mijn buik vertelde echt wat anders.

En ineens hoorde ik het stemmetje. Het stemmetje dat zei:

• "Wie ben jij om vrouwen te begeleiden met eten als je zelf niet meer past in maat 46?"
• "Wat zullen ze wel niet van je denken?"
• "Zullen ze je nog serieus nemen?"

En ook al waren het ‘slechts’ gedachten, ze dezen pijn. Niet omdat ze waar zijn. Maar omdat ze zo herkenbaar zijn. Ik weet zeker dat heel veel vrouwen zich zo voelen in paskamer. Zeker met het voorjaar in het vooruitzicht.

In deze podcast neem ik je mee in mijn persoonlijke worsteling met zichtbaarheid, gewicht en oordeel. Over waarom ik jarenlang dacht dat ik eerst ‘in vorm’ moest zijn voor ik mezelf mocht laten zien. En waarom juist die gedachte massaal vrouwen gevangen houdt. Want wat als je lichaam, precies zoals het nú is, niet iets is om te fixen… maar een uitnodiging is om thuis te komen in jezelf? Wat als het oordeel dat je voelt over jezelf, of over anderen, je eigenlijk wil laten zien waar je jezelf nog niet helemaal omarmt?

Wat als je gewicht, je snaaien, je onzekerheid de poort vormen naar jezelf. In deze aflevering neem ik je mee en laat ik je zien hoe je je weer met jezelf kunt gaan verbinden door de buitenwereld te gaan gebruiken als spiegel voor dat wat leeft in jou.

Veel luisterplezier!

Je kunt de podcast ook luisteren in deze podcast-apps.

• YouTube Video
• YouTube Music Podcast
• Apple Podcast
• Spotify Podcast

Vrouwelijke kracht

Dag mooie vrouw!

Daar ben ik weer. Terug van een heerlijke en vooral zonnige week op Ibiza. Dat is iets dat al zeker tien jaar op mijn lijstje stond en het is er gewoon nooit van gekomen om allerlei redenen. Maar, dit jaar deed de gelegenheid zich voor en die heb ik met beide handen gegrepen.

Ik heb ieder jaar in maart en april namelijk ontzettend veel moeite met het leven hier in Zweden. Het grootste deel van het jaar vind ik het hier werkelijk heerlijk en wil ik helemaal nergens anders zijn, behalve… in het vroege voorjaar. Dan komen we uit ons Zweedse winterholletje oftewel uit hybernation mode waarin het natuurlijk iedere avond om half vier al stikdonker is en we niet veel meer kunnen doen dan cocoonen in de vorm van breien, beetje TV kijken en boeken lezen, en wanneer de dagen dan weer langer worden, wil ik gewoon de wijde wereld in. Dan wil ik uitbreken, ik wil zon, ik wil buiten zijn en ik wil leven om me heen.

Ineens en vaak is dat echt van het ene op het andere moment, ben ik het dan echt zat. Maar in Zweden is dan iedereen nog in een diepe winterslaap. Die worden pas wakker ergens in mei. Dus ieder jaar opnieuw zijn de maanden maart en april echt een enorme uitdaging voor me. Maar door ervaring inmiddels wijs geworden, heb ik het dit jaar anders opgelost en ben ik met een vriendin heerlijk een week naar Ibiza geweest. Om zon en drukte te tanken. En de eerste dagen kan het me dan echt niet druk genoeg zijn. Dan snak ik naar mensen, naar terrasjes, naar leven in de brouwerij. En dat hoeft echt maar een paar dagen. Vaak heb ik na drie dagen alweer genoeg getankt en kan ik er weer tegen. Dan verlang ik weer naar de rust. Naar mijn moestuin en naar mijn weiland.

Dus ik stond zondag in mijn moestuin 2.0 in wording om alle jonge aardbeienscheuten in te planten en het was zo heerlijk. Het was zo fijn om weer hier te zijn in de rust, op deze heerlijke plek. Dus die tegenstelling is af en toe even nodig. Teveel rust is niet goed voor mij, maar teveel drukte zeker ook niet. En op deze manier is er een mooie balans. Dus volgend jaar ga ik in april gewoon weer lekker naar de zon. Om er daarna achter te komen dat ik hier op precies de juiste plek leef. Maar nu ben ik er weer. Met een nieuwe podcast. Over vrouwelijke kracht.

En vrouwelijke kracht is iets heel anders dan mannelijke kracht. Waar het bij mannen vooral gaat om fysieke en mentale kracht, gaat het bij vrouwen vooral over emotionele kracht. Het gaat om de kracht om jezelf te durven zijn en vooral: om jezelf te durven laten zien. En in dat kader kom ik gelijk bij een heel persoonlijk iets. Bij iets waarover ik de afgelopen dagen veel heb nagedacht of ik dit met je zou delen of niet. En dat is dat ik op dit moment zwaarder ben dan ik ooit ben geweest. Ik stond gisteren in een winkel een broek te passen en zelfs maat 46 ging niet meer dicht. Ja, hij ging dicht, maar dan moest ik wel de hele dag blijven staan zeg maar. Zitten was er niet meer bij met die broek. En nu weet ik, ik woon in Zweden, waar de kleding is gemaakt op de Zweedse vrouw die vrijwel geen heupen en rondingen heeft, maar toch. Ik had echt wel even een baalmomentje hoor. Zo’n moment dat je in de spiegel kijkt en overal alleen maar vetrollen ziet. n. En veel te dikke armen en alles ineens heel groot lijkt. En gelijk schoot mijn hoofd in de dieetmodus. Gelijk kwam mijn brein met: ja, maar je moet minder eten, meer gaan intermittent fasten, koolhydraten schrappen. Echt hè.

Het bijzondere aan het verhaal is, dat ik eigenlijk helemaal geen problemen heb met mijn lichaam. Natuurlijk zie ik best dat het wat voller is geworden de afgelopen jaren, maar ik vind mezelf nog steeds een lekker wijf als ik in de spiegel kijk. En dat klinkt misschien heel tegenstrijdig met wat ik net vertelde. Maar het is dus echt waar. De grote vraag is hier dus: Waar komt dan die afwijzing in de paskamer vandaan of wanneer ik mezelf op een foto zie? Ik heb daar de laatste tijd best veel over nagedacht en ik ben tot de conclusie gekomen dat ik bang ben voor hoe anderen over mij oordelen. Tenslotte ben ik iemand die vrouwen begeleidt naar een relaxte relatie met eten. En dan verwacht je van zo iemand wel dat ze zelf de boel in orde heeft als het gaat over haar lichaam, toch? En vanuit die gedachte ben ik heel bang voor gedachten en vooral uitspraken als…

• “Wie ben jij om iets te zeggen over eten als je zelf niet slank bent?”
• “Wat zullen ze wel niet van je denken als ze je zien?”
• “Zullen ze mij nog wel serieus nemen?”

Want net als jij ben ik ook een vrouw in deze wereld. Ben ik ook opgevoed met hetzelfde plaatje en dezelfde overtuigingen. Dus ik ben zeker niet immuun voor die stemmen. Maar weet je: dat wat je denkt dat anderen denken, dat denk je zelf. Dus uiteindelijk doe ik het mezelf aan. Want wat ik ook heel vaak terugkrijg is juist dat vrouwen zo blij zijn dat ik niet een superslank Instagram poppetje ben, maar een echte vrouw. Die zichzelf durft te zijn. Die juist niet perfect is.

Dat gezegd hebbende vind ik het echt onwijs jammer en teleurstellend dat Amalia zoveel is afgevallen. Ik heb tijdens mijn vakantie ook echt een discussie gehad met de vriendin waarmee ik weg was. Zij zei tegen mij dat Amalia er nu zoveel mooier uitzag nu ze mooi slank was en dat ze veel meer straalde. En ik dacht alleen maar: wat een gemiste kans. En wat jammer dat dit meisje vanaf nu haar hele leven in de dieetgevangenis moet omdat ze slank moet zijn en niet zichzelf mag zijn. Ze was in mijn ogen een prachtig voorbeeld voor alle jonge vrouwen over hoe het ook kan. Over jezelf durven zijn en jezelf laten zien.

Maar goed, klaarblijkelijk kruipt het bloed toch waar het niet gaan kan en dat geldt natuurlijk ook voor mezelf. Want met alles dat ik weet heb ik de afgelopen jaren ook gedacht dat ik eerst ‘in vorm’ moest zijn…Voor ik mocht spreken en voor ik mezelf weer zou kunnen laten zien. Maar deze week realiseerde ik me ineens dat dit exact is wat heel veel vrouwen gevangen houdt. En dat het dus juist belangrijk is om dit verhaal nu met je te delen.

Zodat we kunnen stoppen met handelen vanuit de angst voor wat ‘men’ er wel niet van vindt. Zodat we kunnen stoppen met denken dat we eerst perfect moeten zijn voordat we kunnen beginnen met echt leven. Zodat we los kunnen komen uit de angst voor wat ‘men’ ervan vindt.

Maar dat wat men ervan vindt zijn allemaal gedachten die leven in jouw hoofd. Of in dit geval in mijn hoofd. Dus eigenlijk ben ik gewoon bang voor mijn eigen gedachten. Voor dat wat ik vind van mezelf. En het punt is dit: mijn brein gaat bewijs zoeken voor iedere gedachte die ik denk. Dus wanneer ik vanuit die lens naar mezelf kijk in de paskamerspiegel of op foto’s, ja, dan wordt het vervelend. Dan ga ik mijn lichaam zien als het probleem en wil ik mezelf verstoppen. Maar wat als mijn lichaam zoals het nu is, precies is wat ik moet laten zien? Wat als mijn lichaam op dit moment helemaal perfect is?

Ik ben de laatste tijd veel bezig met astrologie en human design en daar komt heel duidelijk uit naar voren dat ik het werk ben dat ik de wereld in wil brengen. Dat voor mij alles draait om onvoorwaardelijk mezelf durven zijn. En om het helpen van andere vrouwen om ook onvoorwaardelijk zichzelf te gaan zijn. Dus…

• Ik hoef niet eerst af te vallen.
• Ik hoef niet eerst perfect te zijn.
• Ik hoef alleen maar mezelf te zijn.
• In dit lichaam. In deze staat. In dit moment.

De kernvraag voor mij is niet: “Ben ik slank genoeg?” maar: Ben ik écht genoeg? Durf ik op te dagen als mezelf? Zonder excuses. Zonder filter. Zonder wachten-tot-ik-verbeterd-ben.
Want de vrouwen die mij volgen, de vrouwen die ervoor kiezen om met mij te werken, de vrouwen die luisteren naar deze podcast… En daar hoor jij ook bij. Zijn stuk voor stuk vrouwen die wel klaar zijn met dat perfecte plaatje. Het zijn vrouwen die kiezen voor de waarheid. Die iemand willen die samen met hen het pad loopt. Misschien een klein stukje voor ze uit, maar zeker niet te ver. En dat is wat ik doe.

En dat betekent dat mijn lichaam mijn werk is. Mijn tool. Mijn lichaam is de ingang, de poort en jouw spiegel. Het is de plek waar alles samenkomt. Ik hoef niet eerst perfect te zijn voordat ik mezelf mag laten zien, of laten horen. Ik hoef ook niet eerst beter te zijn, of slanker, of liever, of stiller of met een dunnere buik. Ik hoef alleen maar mezelf te zijn, precies zoals ik nu ben. Want als ik dat ben, dan ben ik vrij. Vrij van oordelen over mezelf. Want dat is waar vrijheid over gaat.

Dat wat ik tot nu toe heb ervaren als een beperking, als een rem, is het oordeel dat ik heb over mezelf. In de vorm van gedachten in mijn hoofd. En ik kan ervoor kiezen om te luisteren naar deze gedachten, om ze te geloven en het gevecht met mezelf aangaan, maar ik kan er ook voor kiezen om die gedachten en vooral de beperking die ik daardoor ervaar te gaan zien als een uitnodiging om te verdiepen. Om te transformeren van binnenuit. En dat is de vrouwelijke weg. De vrouwelijke weg gaat niet over overwinnen of wegduwen of verdoven. De vrouwelijke weg gaat over luisteren en vooral over voelen. Over het onderzoeken van de beperkingen die je ervaart in jouw leven en die te gaan zien als een uitnodiging om naar binnen te keren.

Om je bij alles wat je frustreert of boos maakt of verdrietig af te gaan vragen: waarom gebeurt dit, wat wil dit mij laten zien? Om te stoppen met vechten met dat wat er is, maar juist te gaan omarmen wat er is. Want weinig energie, constant lopen snaaien, gewichtstoename of jezelf constant voorbijlopen zijn signalen dat het tijd is om te stoppen met doen wat je altijd hebt gedaan. En ruimte te maken voor een andere, nieuwe benadering. Het gaat niet weg als je ermee vecht, dan wordt het alleen maar erger. Het gaat alleen maar weg wanneer je stopt met oordelen. Wanneer je stopt met vluchten.

Al deze dingen zijn stuk voor stuk uitnodigingen om naar binnen te gaan. Om de verbinding met jezelf te herstellen. Want je lichaam is niet het probleem. En je emoties ook niet. En door constant het gevecht aan te gaan met jezelf raak je jezelf alleen maar verder kwijt.

Juist datgene dat je denkt dat je tegenhoudt is de poort naar jezelf. Datgene wat je zo graag anders zou willen zien is vaak de manier, de uitnodiging om de verbinding met jezelf te herstellen. En dat klinkt misschien een beetje woo woo, maar dat is wel hoe het werkt. Dat wat je graag anders wilt, dat we je het liefst vandaag nog zou veranderen, dat waar je zo van baalt, dat wat je zo enorm frustreert, is de uitnodiging. En zolang je daartegen vecht — tegen je gewicht, tegen je onzekerheid, tegen je vermoeidheid, tegen je gesnaai, tegen je ‘tekort’ aan discipline of tijd — blijf je gevangen in hetzelfde oude verhaal. En creëer je alleen maar meer van hetzelfde. Want omdat je de uitnodiging nog niet ziet, geeft het universum je nog meer signalen, nog meer kilo’s, nog meer vermoeidheid, nog meer onzekerheid, nog meer gesnaai en nog meer gedoe. Net zo lang tot je de bal oppakt.

Maar op het moment dat je zegt: “Wacht even… wat wil dit me eigenlijk vertellen?” Waarom gebeurt dit steeds? Waarom doe ik dit steeds opnieuw? Wat is de overtuiging die hier wordt uitgedaagd, verandert alles. Dan wordt het ineens interessant. En ga je jezelf realiseren dat je precies bent waar je moet zijn. En dat alles in je leven exact is zoals het hoort. Dat dit nodig is om weer thuis te komen in jezelf.

Dat wat je veroordeelt in de buitenwereld is altijd een spiegel van iets waar je nog geen verbinding hebt met jezelf. De buitenwereld spiegelt precies waar je van jezelf bent afgesneden.
Als jij oordeelt over anderen die "te veel zijn"... is er waarschijnlijk een stuk in jou dat verlangt om meer ruimte in te nemen, maar zichzelf nog klein houdt.
Als jij je ergert aan vrouwen die “te luid zijn”… is er misschien een verlangen in jou om je eigen stem luider te laten klinken.

Als jij bang bent voor het oordeel van anderen over je lichaam…dan is dat een spiegel van het deel in jezelf dat nog niet helemaal thuis is in je lijf. Zoals bij mij het geval was. Ik was bang voor de afwijzing van anderen omdat ik ergens dus nog de goedkeuring van anderen nodig had om mezelf goed genoeg te vinden.

Het is eigenlijk briljant, hoe het werkt. De wereld is geen probleem. De wereld is juist een projector. Die je haarscherp laat zien waar jij nog een stukje van jezelf hebt weggeduwd, afgewezen of ingeleverd. Als je tenminste in de spiegel van je eigen oordeel durft te kijken. Want dat wat je veroordeelt in de buitenwereld… is een spiegel van wat je nog niet hebt omarmd in jezelf.
Zo heb ik tegenwoordig de gewoonte om wanneer iemand mij mateloos irriteert, me juist met die persoon te verbinden. Ik word dan supernieuwsgierig naar die persoon. Omdat ik weet dat juist hij of zij me heel veel over mezelf kan leren. Want wanneer ik me mateloos irriteer aan iemand, dan irriteer ik me niet aan die persoon, maar aan iets dat die persoon zegt of doet dat een overtuiging raakt in mij. En dat helpt me om me weer een stukje beter met mezelf te verbinden.

En dat is de uitnodiging. Elke keer als je jezelf betrapt op een oordeel — in je hoofd, in een appje, in een zucht — kun je kiezen. Ieder oordeel, iedere irritatie, iedere angst, iedere frustratie is een keuzemoment. Je kunt ervoor kiezen om het weg te duwen of om jezelf te willen fixen. Of je kunt het gaan zien als een richtingaanwijzer. En jezelf de vraag stellen: wat zegt dit over mij?

Wanneer je je ergert aan die vriendin die altijd haar zin doet?
Mag je misschien meer trouw zijn aan wat jij wil.

Wanneer je iets vindt van die vrouw met dat perfecte lijf op Instagram?
Wil misschien jouw lijf meer worden gezien – door jou.

Dat is de vrouwelijke weg. De weg van compassie. De weg van reflectie. De weg van het herstellen van de verbinding. De weg naar binnen. De vrouwelijke weg gaat erover dat je terugkeert naar je lichaam, naar je verlangens, naar de delen van jou die ooit zijn benoemd als te wild of te gevoelig of te aanwezig.

Het enige dat de buitenwereld doet is spiegelen waar jij jezelf nog niet hebt erkend. De buitenwereld is jouw weg naar vrijheid. Als je tenminste durft te kijken in de spiegel. Dus omarm je lichaam, omarm je kilo’s en omarm al die andere dingen die je zo frustreren. Want al deze dingen zijn jouw poort naar jezelf. Al deze dingen helpen je om je weer met jezelf te verbinden en steeds meer te zijn wie je bent. En daardoor jezelf te bevrijden.